Hallo vlooidooi. Weekend in de herberg

Make your life spectacular. Zinnetje in een nogal  intimiderend youtubefilmpje van Robin Williams, die vandaag de rol speelt van langpootmug.

Vlooidooi, zo noemde mijn broertje ze. En mijn oudste dochter die op dit moment aan bungeejumping doet in Ecuador en aan raften en abseilen en weetikveel wat nog meer, die dochter dus, een flink stuk groter dan ik – die gilt en krijst als een peuter als ze er eentje ontwaart.

Vijftien liter soep

Hij zit in de keuken als het nog donker is. Hallo vlooidooi, wat plak je mooi tegen mijn witte muurtje. Ik maak een vroeg ontbijt voor gasten in de bruidssuite, daar trekt hij zich niks van aan. Hij blijft ook rustig zitten als ik, nog steeds monter, begin aan het project van vier grote appeltaarten en vijftien liter soep. Tussendoor is het een komen en gaan van vriendinnen (die geroutineerd een schilmesje pakken onder het bijkletsen), leveranciers, de jongens en meisjes van de bar. De vlooidooi kijkt toe hoe ik en passant een lunch maak voor een verhuring in de suite, die ik snel heb omgebouwd nadat de slaapgasten zijn vertrokken. Hij reageert zelfs niet op het opspattende water van afwas na afwas die ik door de machine draai. Het is inmiddels druk buiten en ik zucht de vlooidooi toe.

Wijn

We hebben een kok voor de maaltijden, maar vandaag doe ik zelf de dagschotels. For old time’s sake. Er is weer afwas. En weer. Tegen de tijd dat het uitserveren begint heb ik spijt. Teveel tegelijk, de keuken te klein, er vallen pannen, ik knal met mijn knie tegen een openstaande la waarvan ik al zeker vier blauwe plekken heb en met al die wisselende eettijden hou ik het eten niet warm of juist niet smeuïg genoeg, Afwas, afwas, weer afwas. Ik neem geen glas maar een hele fles wijn voor mezelf mee van de bar en niemand kijkt ervan op. Ook de langpootmug niet.
Die zit daar en die zit daar en die zit daar.
Als ik eindelijk naar bed mag, zit ie er nog.