Het leven is geen appeltaart

Ik had in de bruidssuite van die kleine dure flesjes badolie staan om uit te kiezen, maar die werden te vaak allemaal tegelijk meegenomen. Zou ik zelf ook doen, maar werd een beetje duur.

Dus nu heb ik grote flessen, met deze vrolijke teksten.

Ik sta in de blinkend schone badkamer en bekijk tevreden mijn leuke nieuwe aanwinsten. Die tekst gaat over mij, ik ben er geweest. Op dat tropische eiland. Ik heb de kokosnoten uit de boom geplukt, ik heb geleefd op ‘the air that I breathe and to love you’. Zo vaak, zo veel.
En ik ben die ouderwetse appeltaartmoeder in wiens buurt het altijd heerlijk ruikt. Een veilige plaats voor mij en voor alle kinderen die maar aan mijn tafel neerstrijken. Daarover, en ook over de idylle van het reizen, heb ik eindeloos veel geschreven dus het is waar. Toch?

Ik denk aan het pasgetrouwde stel uit Duitsland dat straks even hier gaat wonen en ineens vind ik die tekstjes bij het douchen niet alleen kitsch maar ook aanmatigend. Als dit nou hun enige reis is en die kokosnoten te ver weg en te onbereikbaar? Als je nou geen appeltaart kunt bakken, geen knusse keuken hebt, of geen kinderen om die appeltaarten voor te bakken? En dan nog, het is heerlijk, maar het is het leven niet. Of niet alleen. Dat stel uit Duitsland is zo hier, samen, pas getrouwd. Dat is al heel wat. De toekomst is blanco en het leven is geen appeltaart.