Meisje/moeder

‘Is dit jurkje niet te kort, ik bedoel, is het niet te…?’ ‘Meisjesachtig?’ maakt de verkoopster mijn zin af. Dat was niet wat ik wilde zeggen.

Toen ik echt nog een meisje was, kon ik niet wachten om volwassen te zijn. Dat word je heel plotseling, weet ik inmiddels, net als moeder. Ik ben nu iedereens moeder.

Twijfelen in een pashokje

‘Je doet soms alsof je zo’n oude Italiaanse mama bent met al je tafels vol eten,’ zei mijn oudste dochter een keer. ‘Je bent nog heel jong hoor.’ Maar ik ben graag de nepmoeder van haar vriendinnen, van de jongens en meiden van de bar, zelfs van de gasten in de bruidssuite. Als je doet alsof je hun moeder bent is het veel minder gênant om de kamer binnen te komen met een ontbijtje terwijl zij half ontkleed zijn. Moeders kunnen dat. Moeders omarmen iedereen, bij voorkeur met taart.
Maar er zit natuurlijk nog wel iets tussen meisje en moeder in. Daarom sta ik nu te twijfelen in een pashokje. Waar ligt de lengtegrens die tegelijkertijd de leeftijdsgrens en ook de ongemakkelijkheidsgrens is? Dat lees ik meestal feilloos in de ogen van mijn andere dochter, de middelste, maar die is nu niet bij me. En spiegels zijn gevaarlijk, zeker in dit soort glamoureuze plekken.
‘Ik vind dat het wel kan,’ beslist de verkoopster. ‘Jij kunt dit hebben. Je bent namelijk zo’n soort type, je bent wel een beetje a…’ Ik hou mijn adem in voor het griezelige woord ‘apart’, maar dat is niet wat ze zegt. ‘…Artistiekerig’. Ik koop het jurkje.

(Foto van het jurkje denk je er maar bij. Dit zijn de chicks die sinds gisteren in onze tuin staan.