Oma is verdrietig en we kunnen er weinig aan doen.
We kwamen óók voor de oma’s terug uit Spanje. Mijn eigen moeder heeft de weg naar ons herbergje bijna vanaf de eerste dag gevonden, maar voor oma uit Haarlem is dat net wat te ver. Haar zoons gaan wekelijks op bezoek, haar kleinkinderen soms, er zijn wat vrienden, buren, de kerk. En af en toe planten we haar hier op het terras waar ze dan zoetjes zit als een lodderige oude kat in de zon.
Net als de Spaanse oma’s
Maar het helpt niet. De stilte nu opa dood is, de enige man van haar leven. De pijn van dat door en door versleten lichaam waardoor de wereld niet groter is dan vijfhonderd stappen naar het supermarktje op de hoek en zelfs dat een wereldreis. Uren, dagen gaan voorbij en er gebeurt niks bij oma thuis, er komt niemand. Zelfs door de telefoon hoor je het malen van haar gedachten.
Haar gezicht lijkt op een foto, ook als je het in het echt ziet, het is verstild in oudzijn. Ik wil haar omarmen, zeggen kom maar hier bij me, net als de Spaanse oma’s dat doen, zoek een plekje op het erf, aan mijn tafel, laaf je aan al het leven hier, er is altijd meer dan genoeg.
Maar het enige wat me lukt is elke week een hapje voor haar koken. Met extra veel zorg, alsof het haar laatste avondmaal is. En elke keer bedankt ze me weer uitbundig, alsof dat voor haar ook zo voelt.
Niet te doen, niets aan te doen. Je wereld zo klein en de leegte zo groot.
