Regenboog

Het was denk ik bij het lied Paradise. Dat alles klopte, en we opstegen naar een hogere frequentie. Met zijn tienduizenden.

Ik was voor het eerst sinds tijden weer naar een popconcert. Coldplay, samen met mijn middelste dochter. Dat was om een heleboel redenen groot.

Chaia!

Muziek! Meer nog dan literatuur, meer dan theater en kunst, draai ik op muziek. En Coldplay heeft mij in de afgelopen jaren door van alles heen gesleept, het is de soundtrack van een vrij wild leven.
Chaia! Dochter van zeventien. Soms worden we niet goed van elkaar (vooral zij van mij), en we hebben het zwaar gehad met dat ik haar uit haar geliefde Spanje heb verjaagd. Ik kan haar nog steeds mateloos irriteren. Zij mij ook. Maar tegelijkertijd: wat een heerlijk mens, wat een power en gekheid en zachtheid allemaal tegelijk. Mijn fijne dochter. Met wie ik een ding deel door dik  en dun: de liefde voor Coldplay. A sky full of stars droeg ik al eens aan haar op, het was op haar vijftiende verjaardag en op dit blog. En toen ik een half jaar geleden ontdekte dat Coldplay naar Amsterdam zou komen, heb ik alles op alles gezet om kaarten te bemachtigen.

Fix you

Het was een prachtige show met vuurwerk en laser en ballonnen en een publiek met polsbandjes die mee kleurden met een ingenieus lichtplan. Denk het aansterkereffect maar dan multidimentionaal. Thema regenboog. Maar ook was het met verstilde en intieme momenten, zoals Chris Martin liggend in een hoekje die heel zachtjes Fix you zong, zowel van Chaia als van mij een lievelingslied. Ik moest denken aan wat die andere dochter een keer zei als klein meisje: ‘Mama, als je moet huilen en lachen tegelijk, heb je een regenboog in je hoofd.’
We zongen, we dansten. Chaia stootte me een paar keer aan: mam, niet zo overdreven doen. Ook dacht ze – zei ze later- dat ik flauw zou vallen. Maar dat was het niet. Ja, ik moest af en toe tranen wegvegen maar ik was helderder dan ik in tijden was. Verbonden met dat kind naast me. En een met de muziek, op een manier dat je niet bang bent voor zo’n mensenmassa als daar in de Arena, maar juist voelt hoe je onderdeel bent van elkaar, van het universum misschien wel. A sky full of stars.