‘Kijk, Dunya,’ zeg ik, ‘dat is nou een vlierboom. Zullen we dit weekend de bloemen gaan opeten?’ Ze kijkt me glazig aan.
Dunya’s herinneringen aan haar geboorteland vertonen soms hiaten. ‘Mam, kun je mij het Nederlandse weer uitleggen? Ik snap er niets van’ ‘Maar dat is nou juist de kern van het weer hier, schat.’ Haar bomenkennis gaat niet veel verder dan de Spaanse olijfboom dus als ik ineens een vlier ontdek in de achtertuin word ik helemaal enthousiast.
Andersen
Het liefst pak ik er onmiddellijk het dikke sprookjesboek van Andersen bij. Vliermoedertje, zo’n heerlijk hallucinerend verhaal over heden en verleden, over liefde en samenzijn. Dat oude vrouwtje onder de vlierboom, dromend van haar grote liefde. En al haar kinderen en kleinkinderen om haar heen voor haar verjaardag. Dat was ze vergeten, en toch weer niet. Hans Christian Andersen figureert zelf ook in dat verhaal, als de bovenbuurman die een ziek kind sprookjes komt vertellen. En om het helemaal verwarrend te maken zit in de boom het echte vliermoedertje, de boomgeest die ziet dat het goed is.
‘In Durgerdam maakte je vroeger van die superzoete limonade van vlierbloesem,’ zegt Chaia die an tafel zit te leren, even afgeleid door mijn sentiment. ‘En van die beignets inderdaad.’
‘Je kunt die bloemen frituren,’ leg ik Dunya uit. “is dat lekker?’ vraagt ze bezorgd. ‘Nee, niet echt,’ zegt Chaia vrolijk. ‘Het is het idee…’ begin ik, maar ik ben hun aandacht alweer kwijt. Chaia verdwijnt in scheikundige formules, Dunya in Gossip Girl.
‘Ben jij hyperromantisch?’ vroeg de therapeut vorige week aan mij. Ik geloof niet dat het erfelijk is.
