Het foldertje bracht Bloem maanden geleden mee van het station. ‘Ik dacht dat je dit wel wilde hebben.’ Sindsdien hangt het op de koelkast, ik zie het elke dag en ik word er blij van.
Oude moedertjes die aftakelen. Vriendinnen met gebroken harten. Kennissen met kanker, veel te jong en mooi. Kinderen die te snel groot moeten worden. Ik zie het allemaal voorbij komen in mijn keuken. In Spanje leefde ik in een luchtbel, maar ook in dat kleine dorpje was er eenzaamheid, mensen met wanen, de verschrikkelijkheid van de liefde. Zelfs daar in het paradijs verhingen zich ongelukkigen, in de stralende zon aan een olijfboom.
Van een andere orde: aanslagen in veilige Europese steden, de verwoeste souk van Aleppo, Donald Trump.
En ook heus erg: een moeilijk gebit hebben, dikker worden in plaats van dunner, omvallen van de slaap of juist van het niet-slapen.
Soms denk ik: je kunt het ook gewoon NIET doen allemaal. Niet taarten bakken, niet meer stukjes schrijven of een roman, niet naar de kapper, niet afwassen als het toch weer vies wordt, niet meer je vriendinnen bellen. Gewoon niet.
Maar dan zie ik net op tijd dat foldertje en die laatste multiple choice-keuze die de moed erin houdt. Er is altijd een misschien.
