Het hoofd van de bruid

Daar gaat mijn dochter van twaalf door de douane. Zonder mij.

Het is fantastisch dat ze twee weken met haar goede vriendin mee mag naar Kroatie, maar terwijl ik daar zo sta te zwaaien, heb ik het gevoel dat ik iets helemaal verkeerd doe. In Spanje was het omgekeerd: permanent op vakantie terwijl iedereen elders ploeterde in de regen. Nu betekent vakantie vooral hard werken.

Schoenen en zalm

Van verdriet koop ik, alleen op Schiphol, mooie nieuwe schoenen, lekker onpraktisch voor in de herbergkeuken. En daarna meteen maar even zalm en asperges voor de quiche, in grote hoeveelheden. En kilo’s broccoli. De zomer is los, de mensen willen IJbier en witte wijn en nog meer witte wijn en lekkere dingen om te eten daarbij
Om bij de herberg te komen moet je een tegenwindweg langs het kanaal volgen. Dan rij je recht op  het station af, met de letters Amsterdam erop, het IJ voor je, de wijde lucht, en alles is goed. Dag dochterlief, tot over twee weken, geniet.
Met mijn fiets en zwikkend op de nieuwe hakjes wring ik me langs alle mensen in ligstoelen. Er is alweer een hele taart op, zie ik, of zal ik eerst toch maar aan de soep beginnen?
Aan de grote boom hangt, hoog, het hoofd van een bruid. Dat hangt er nu al een week of twee. Ik geloof dat ze het piñata noemen: een bruidspaar van papier maché dat de newly weds stuk moeten slaan voor geluk. Dat hoofd is als enige blijven hangen.
Wat zou dat betekenen qua symboliek, dat vraag ik me nu al dagen af.