Onbestemd

Een boot met matrozen in de mast, helemaal uit Mexico! We rennen het huis uit naar het water, maar ze brengen mijn liefje niet mee.

Die komt – uit datzelfde Mexico- een dag later met het vliegtuig.

Terug!

Laat het bericht de ronde gaan: Bloem is terug van haar wereldreis. Ze praat en ze lacht en ze straalt en is ze helemaal heel en prachtig en gewoon ook nog dezelfde die ooit in de keuken met droomogen bij mij op het aanrecht zat terwijl we liedjes zongen en in pannen roerden.
Overal zijn mensen in huis, we hebben een klein feestje, ook voor Karlijn natuurlijk, de geweldige reisvriendin, overal eten ook, Nederlands eten, appeltaart, haring. We klinken en we luisteren en we lachen hard en veel.
En dan ineens vind ik mezelf in de keuken, nog snel iets bakken voor de herberg tussen alles door, net ver genoeg om vervreemd te raken van al dat gepraat en gelach daarbinnen. Ik wil het niet, niet nu, maar daar is het onbestemde en ben ik plotseling los van alles. Alleen de echoes of my mind. Zelfs staren over het IJ helpt niet, waar zijn de kaperschepen als je ze nodig hebt?

Rollator

Mijn moeder schuifelt naar binnen want die is natuurlijk ook op het feest, zonder rollator, ze gooit van alles om in de rommelkeuken en zichzelf ook bijna. Ze vraagt of ze iets kan doen. Nee, zeg ik, vrij hard. Helemaal niks. Ze zegt verontschuldigend: Een moeder wil alleen maar dat haar dochter gelukkig is.
Vanuit de kamer klinkt de vrolijke stem van Bloem, ze voert de boventoon met fantastische verhalen over duiken en hoe mooi de Andes en rare en geweldige medereizigers onderweg, iedereen hangt aan haar lippen. En ik denk: dat zit wel goed.