Ooooooooo wat wonen jullie mooi…

Complimentjes, soms ben ik er dol op.

‘Wat boffen jullie op zo’n plek.’ ‘Wat een geluk hebben jullie.’ Het meestgehoorde compliment van de dag – en, serieus, een van de redenen waarom ik af en toe het terras mijd. Natuurlijk wonen we mooi. En natuurlijk heeft Ilco een supertof plan geschreven waarmee we dit huisje gewonnen hebben. Maar verder voelt het een beetje ongemakkelijk. Het is een groot cadeau van de kosmos geweest dat we hier wonen, of nouja van de deelraad. Dat liep zo, dat was tevens de route om uit Spanje terug te kunnen komen. Iemand anders had hier ook iets moois kunnen bouwen, het huis op het schiereiland is van zichzelf al een oase.
Maar wel eentje met keihard werken en je privé-leven voortdurend onder vuur. Altijd mensen in je tuin, glurend door je ramen, altijd je mooiste spulletjes (schalen, zachte dekens) kwijt want ingepikt door het terras. Mijn lievelingsspatel schuimt het bier af en mijn dure koksmessen zijn zelden onder handbereik. Nooit rust, nooit alleen, laatst lag ik voor de allereerste keer zelf even in het gras (tien minuten).

Veel te zoet

Complimentjes over mijn taarten en huwelijksontbijten zijn beter, maar ook niet teveel. Laat mij maar rustig bakken in de luwte, dan kunnen ze tenminste ook af en toe mislukken. Onlangs nog een veel te zoet glazuur gemaakt, de dappere terrasgasten braken hun tanden erop en ik zat me zachtjes te schamen.
Complimenten over wat ik schrijf daarentegen kun je me niet genoeg geven. Dat er gisteren twee mensen speciaal hierheen zijn gekomen om een boek van mij te kopen, maakt me aan het huppelen. En complimenten over mijn kleren zijn ook altijd goed. Kijk wat een mooi nieuw jurkje…