Still

Een beetje laat, maar ik zag eindelijk de film waar ik al een jaar doodsbang voor was. Samen met mijn dochter en deels met mijn handen tegen mijn oren (eng! naar!)

De film heet Still Alice, over een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt.

Nonstop

‘Mam, dat heb je al drie keer gezegd.’ ‘Mam, dat heb ik jou al drie keer gezegd.’ ‘Mam, ik vroeg je iets, geef nou eens normaal antwoord.’ Nee, geen citaten uit de film maar de dingen die mijn dochter nogal vaak tegen me zegt. Dat komt, mijn hersenen gaan er nonstop met mij vandoor. Dat je ziet dat de zon schijnt en daarom de was gaat halen uit de machine om buiten op te hangen maar dat het kratje waar je het in wilde stoppen ineens weg is en dat je terwijl je dat zoekt een verdwaalde schaal tegenkomt van je mooiste servies die in de kamerkast hoort te staan en dat je die eerst gaat wegzetten en onderweg naar de kamer de telefoon gaat zodat de schaal even naast de fruitschaal wordt gezet waardoor je kunt opnemen en dat je al bellend ineens ziet dat er drie ernstig rotte peren in die fruitschaal zitten met fruitvliegjes en al, die je dus even gaat weggooien, waardoor je er achter komt dat de prullenbak uitpuilend vol zit, die je voortvarend meteen maar even leegt en met die vuilniszak in je hand op weg naar de container langs de wasmachine komt en denkt: o ja de was. En dat soort kronkelwegen honderd keer op een dag. Bij de rotte peren had ik ook de afslag ‘keukenrol pakken want te vies om die rotte peren zo op te pakken’ kunnen nemen, maar dat de keukenrol dan weer buiten bij de bar blijkt te liggen waardoor je er achter komt dat de taart op is en je snel weer terugloopt om nieuwe taart… En als die was eindelijk hangt gaat het regenen.
Dus ik maak lijstjes van alles, de hele dag door, om een soort wanhopige grip te houden, ik zet er net nog niet op wanneer ik naar de wc ga. Is dat dement?

Alice in de film verliest alle grip, decorum en uiteindelijk zelfs (het ergste?) haar taal. Toch verontrust het me minder dan ik van tevoren steeds dacht. Omdat het laatste woord van de film ‘liefde’ is.