Waiting to exhale

Elke donderdag. Dan bak ik geen taarten en serveer geen lunches, dan fiets ik zodra de kinderen naar school zijn weg over de grachten, naar het mooiste huis van Amsterdam. Ik open de deur met een gouden sleutel.

Het regengroen van de iepen. De geur van sigaretten en koffie bij de terrassen. Verhuisauto’s midden op staat, kinderen die te laat zijn op school, duivenpoep. En in mijn zak dus die gouden sleutel.

Ik mag er schrijven van R en P, de gelukkige eigenaren van dit huis. De bovenverdieping is op donderdag even helemaal van mij, ik ken inmiddels zelfs de code van het alarm. Het schrijfhuis is mijn ruimte om te lezen, te denken, te zwijgen, te klooien, te zuchten, te schrappen, te staren, te luisteren, te zwelgen, te dagdromen, te fantaseren, te huiveren, te wenen, te verlangen, te proberen, te wiebelen, al die dingen die je zoal doet in je eentje.
Meestal val ik meteen in slaap.