De bruidjes van het Mandelahuisje

Dan ligt er zo’n enorme berg tule op de grond als je ’s ochtends de bruidssuite binnenkomt met het ontbijtje en dat is dan de bruidsjurk. En uit de badkamer komt zo’n meisje – kind nog- en die kijkt… als de mooiste vrouw ter wereld, die geeft bijna licht; de bruidegommen steken er altijd wat slapjes bij af, maar die compenseren het met trots, want die zien ook wat ik zie.

We hadden er weer twee, dit weekend. Bruidjes. En je zou denken dat ik daar op dit moment de lol niet van in zou zien.

Eitjes met liefde

Dat ik tegen die bruidjes zou zeggen: ‘Doe het niet.’ Of: ‘Het geeft je alles, maar het kost je ook alles.’ Of wacht maar af tot… Of pas op voor…
Maar nee, ik hoef niet op mijn tong te bijten, ik serveer gewoon verse taartjes met frambozen en eitjes met liefde. En als ze weggaan omhels ik ze, altijd. Ik word dierbare vrienden voor 1 dag met alle bruidsparen van het Mandelahuisje. ‘Veel geluk,’ zeg ik tegen ze als ik ze later die dag zie weggaan, soms met een taxi, vaak zeulend met koffers en de grote zak met die bruidsjurk erin die je (weet ik uit ervaring) de rest van je leven nodeloos blijft meeslepen als wonderbaarlijk relikwie. Ze kijken niet om als ze weggaan, want ze hebben nog steeds die blik die tegelijkertijd wezenloos en wijs is. En in die blik loopt naast hen hun geliefde die ze vanaf nu hun man mogen noemen.
Dag lieve bruidjes, veel geluk!