Morgen

Ik was het bijna vergeten in alle chaos, maar ik heb dus morgen die operatie.

Nee, ik ga het niet nog een keer uitleggen, zoek maar in een eerder blog over wat voor operatie het gaat en huiver – net als mijn dochters, die er met enige walging naar uitkijken of eigenlijk vooral niet naar uitkijken en het steeds wegbliepen als ik erover begin.

Narcose

Ik wil die operatie nog steeds heel graag, maar ik wil niet die narcose. Kinderachtig misschien, maar de laatste keer dat ik onder narcose ging, heb ik onwijs liggen vechten om wakker te worden. Ik wist dat ik op die uitslaapkamer lag, ik wilde mijn ogen open doen, dingen zeggen, rechtop gaan zitten… maar dat lukte niet, ik werd zo bang.
‘Dat is een fout geweest,’ zei de anesthesist laatst. ‘Waarschijnlijk was de narcose al uitgewerkt maar de spierverslapper nog niet. Tijdens zo’n operatie kan je niet eens een pink optillen.’ Wisten jullie dat? Vind ik óók eng. En dat je zo wegzakt ineens en niet weet waarheen. Gelukkig zit een van mijn liefste vriendinnen de hele dag (en nacht) aan mijn zijde, als een private nurse.

Het schijnt dat de napijn enorm meevalt. Dat komt goed uit want het wordt prachtig weer en ik wil gewoon taarten bakken dit weekend. Maar mocht je langskomen op het terras, dan mag je niet door het keukenraam naar binnen gluren. Het zou wel eens kunnen dat ik er na de operatie uitzie als een bokser na een gevecht, hebben ze me gezegd, blauwe plekken en alles. Ik heb serieus overwogen (ook als sociaal experiment) om een weekje een burka aan te trekken. Maar het wordt dus heel warm weer dus ik vrees dat ik me maar gewoon terugtrek in mijn keuken, net zolang tot ik beeldschoon ben. Tot die tijd: niet kijken!