Loodjes

‘Nee mam, dat is niet dom, dat is daar nog aan voorbij.’

Dit is een ingewikkeld verhaal over jassen en fietssleutels.

Schimmig

Ik ging naar Haarlem want daar was een young adult evenement (zie foto, en spot de zeven schrijvers). Het was heel tof maar daarna moest ik weer rennen voor het volgende. In de trein ontdekte dat ik de verkeerde jas aan had getrokken. Wat vrij dom was want de jas leek niet eens op die van mij. Op Amsterdam Centraal realiseerde ik me bovendien dat mijn fietssleuteltje in mijn jas zat, dus ik moest gaan lopen.
De volgende dag ging ik terug naar Haarlem en deed een schimmige transactie op het station met favo boekhandelaar Daan. Alleen: hij kon me slechts mijn sleuteltje geven. Mijn jas was meegenomen (want koud) door Marieke van uitgeverij Clavis. Omdat ik de hare had. Het sleuteltje had ze er voor de zekerheid uitgehaald en achtergelaten op de plek van het evenement. Voor als ik terug zou komen.

Mary Poppins

Ik had in ieder geval mijn fiets weer en ik belde met Marieke. Die woonde aan de andere kant van Amsterdam maar ik wanhoopte haar mijn kant op. We zouden einde dag een jassenoverdracht doen in de Haarlemmerstraat. Ik fietste erheen met de jas van Marieke aan (want koud) en aan het eind van de dag stond ze keurig volgens afspraak voor de deur. Weer volgde een schimmige overdracht, deze keer van jassen. Ik ging nog even een vloertje in de olie zetten en daarna moest ik snel naar een ouderavond. Alleen, ik vond mijn fietssleutel niet.
Tas omgekeerd. Dat is een soort Mary Poppinsding, er zitten bijvoorbeeld ook rollen duct tape en centimeters in op het moment. Elke keer weer alles kwijt, maar o het heerlijke geluksgevoel als je dan toch iets terugvindt.
Behalve nu.
Ik was ruim te laat voor de ouderavond en het zweet gutste over me heen, toen ik het me realiseerde. Weer Marieke gebeld. En ja hoor, mijn fietssleuteltje zat na mijn fietsrit van die ochtend keurig in de zak van haar jas.