Rondvaart

Ik was beland op een boot die voer door de Amsterdamse grachten. Hoe lang was dat geleden.

Als student was ik gids bij rederij Kooij. Eerst gewoon en later candlelight, dan voer je twee keer zo langzaam en romantisch. En dan kreeg je meer fooi.

She said yes

Het was altijd een beetje intiem met de schipper, zeker tijdens candlelight. Die rondvaartbootschippers zijn meestal afkomstig van de grote vaart en die schamen zich een beetje voor dat kleine. Ze schelden altijd op alle andere bootjes en flirten met de gids. Zo was er een zekere Rinus, die me altijd na afloop op de motor naar huis bracht, daar bracht hij speciaal een extra helm voor mee. Elke keer weer schrikken als de schipper transformeerde in een lederen dude.
Samen met de schipper zopen wij van de goedkope wijn aan boord en vaak at ik alle kaasblokjes op die in grote hoeveelheden bij de candlelight werden aangeleverd. Ik was een arme student, vaak was dit mijn diner, wijn met kaas. De boot was altijd  vol met stelletjes. Soms vroegen ze elkaar ten huwelijk in mijn boot, dan vertelde ik dat door de microfoon. ‘And you know wat? She said yes! Sie hat ja gesagt. Elle a dit oui. Ella dijjo si.’

Een meter fietsen

Door dat gegids weet ik allemaal zin en onzin over Amsterdam en de grachten. Zoals dat de grachten drie meter diep zijn, waarvan de eerste meter is bedekt met fietsen. Waar het smalste huisje van Amsterdam staat en waarom dat smal is. Hoe je hijsbalk zegt in het Duits en vroedvrouw in het Spaans. Ik kan naar links wijzen en ‘rechts’ zeggen. En gisteren voer ik dus in een lange bootjesfile door de Prinsengracht langs de Westerkerk. Ik keek omhoog en ik wist iets wat ik in mijn normale leven allang vergeten was: dat de kroon op de kerk een geschenk is van keizer Maximilian van Oostenrijk uit 1638. Dat kan helemaal niet, zoek ik nu terug, want toen was die Maximilian allang dood. Maar alle toeristen denken dat nu.