Moeders vleugels

Gisteren was het kinderboekenbal, een van de hoogtepunten van het jaar. En yes, ik had kaartjes bemachtigd. Samen met Jowi, dubbel leuk.

Ik kijk steeds in mijn agenda. Klopt het wel, al die lege bladzijden? Moet ik niet…? Ja, ik moet wc-borstels kopen en schilderijtjes ophangen en wasmachines aan de praat krijgen, bedenken waarom het lekt in de badkamer en waarom de wc (zonder ouderwetse stortbak) nooit meer ophoudt met doorspoelen. Maar geen herbergzaken, eindelijk kan alle schrijflust weer geactiveerd worden. Om te beginnen op het kinderboekenbal.

Amsterdams chickie

Gisteren was ook de tweede dag van mij en de jongste dochter  in het nieuwe huisje. We zoeken dapper naar nieuwe routines. Samen eten zonder dat er nog een tafel is (die heeft een beetje lange levertijd), samen ontdekken dat de tv het nog niet doet, samen opstaan in het donker, haar eindeloos nakijken hoe ze wegfietst door de drukke straat, stoer Amsterdams chickie.
Haar zussen mis ik nogal. De oudste is op zoek naar een studentenkamer, de middelste heeft het sowieso te druk. ‘Ik denk niet dat ik tijd heb om bij je langs te komen,’ was een van de eerste dingen die ze me zei toen de kogel door de kerk ging. Ze fietst dagelijks van haar eigen tuinhuisje in Noord naar Zuid (school), naar Oost (paard) en weer naar Noord (werk). Ze is al zeventien, ik moet haar loslaten denk ik, net als de oudste.
Maar ze is nog maar zeventien…

Leeg huis

Dunya kon niet mee naar het kinderboekenbal vanwege voetbaltraining. Dat betekende ook dat ze dan thuis zou komen in een leeg huis, op de tweede dag nog maar. Terwijl ik daar nog over aan het piekeren was, app-te de oudste: ‘Ik realiseer me dat ik je niet meer zomaar zie, dus vanaf nu kom ik elke week voordat ik naar salsales ga bij jou eten.’ De salsa is dinsdag.
Pal daaroverheen een berichtje van de middelste.: ‘Dinsdag kom ik bij je eten, wil je gegrilde aubergines maken en vegan tzaiziki?’

Nee, ik ging niet naar het kinderboekenbal.