Song for the Asking

‘Geloof jij ergens in?’ vroeg mij de wijze zentherapeute toen ik op een kille winterdag vorig jaar vrij wanhopig naar haar toe was gevlucht.

Ik marchandeer met de kosmos, dat is wat ik doe.

No more tears

De kosmos die altijd en overal is, daar niet van. ‘No more tears,’ bibberde ik tegen de fonkelende oud en nieuwlucht vorig jaar, we deden iets met je diepste wensen toevertrouwen aan ballonnen. Op 1 januari stortte ik alweer in. Hoe mijn kindereen keken als ze me weer met rode ogen in de keuken aantroffen… Jezus, nee toch, niet wéér? De jongste maakte er een gewoonte van mijn gezicht eerst even te scannen voor ze besloot wel of niet een gesprek te beginnen als ze thuiskwam van school.
Deze zomer heb ik de kosmos vrij dwingend aan het werk gezet. Vind me een huis! En ook: vind me een leuk nieuw parttime baantje naast het schrijven voor als de herberg stopt. Soms stond ik minutenlang  in de wind over het IJ te staren als een modern vrouwtje van Stavoren. Kom op, help eens mee daarboven.

Omhelzen

Ik ben de kosmos ook altijd oneindig dankbaar. Deze herfst dans ik elke dag als een blij kind door mijn huisje en ik wil iedereen omhelzen die lief voor me is – en dat zijn er zoveel. Dat baantje is nog niet helemaal gelukt (ja jongens dit is een open sollicitatie, niks te kosmos, rechtsstreek naar jullie).
Hoewel. Deze week lag er een brief op de trap. Ze waren laat, het fonds voor de letteren en voordat ik de envelop opende, maakte ik een snel noodplan voor als het een afwijzing zou zijn. Maar het was een royale schrijfbeurs, het bedrag stond de dag erna al op mijn rekening. Als er ooit iets goed getimed was, om heel veel redenen… Ja, daar word ik wel gelovig van.