The perks of being trashy

Ik mag haar niet meer voorlezen. Nee, daar ga ik niet dramatisch over doen.

Het is sowieso een wonder hoe lang wel… en dat zij die nooit leest zo toch stiekem een mooi repertoire aan jeugdklassiekers heeft meegekregen. Daar kan ze nu goed gebruik van maken bij Nederlands.

Netflix

Video killed the radio star. In de remake van dat liedje moet iets met Netflix in plaats van een boek voor het slapengaan. Hoe verrukkelijk: een groot bed helemaal voor jezelf alleen en de helden en heldinnen van Homeland, Narcos, Orange is the new black die je in slaap komen kletsen met al hun dramatische geleef. Je hoeft zelfs het nachtlampje niet meer uit te doen, alleen die klep van de laptop naar beneden.
’s Avonds kijk ik soms mee met de jongste. Expedities en topmodellen  en Amerikaanse soap. Af en toe legt ze haar hoofd op mijn schouder, alleen al daarom. Wat mijn oudsten soms zeggen ‘Ik wil wel weer eens naar het concertgebouw’. Of: ‘Zo fijn dat ik een museumkaart heb.’ Dat ze oprecht blij zijn met een goed boek, je filmhuisfilms aanraden. Dat is niet het geval bij de jongste. Net zoals ze zelf wel zorgt voor haar dagelijkse rantsoen aan chips, kauwgum en ijs, wat ze niet zo gauw van mij krijgt, neemt zij haar portie cultuur in eigen hand. Ook lekker trashy.

Twist

Gisteravond zag ik mijn kans schoon. The perks of being a wallflower, zogenaamd een high school movie maar ondertussen gebaseerd op een gelaagd en gevoelig boek. Met een gruwelijke incest-twist op het eind. ‘Zullen we die film gaan kijken Dunya?’ Het mag, maar wel in haar bed. En ik moet niet zeuren als ze ondertussen op haar telefoon zit. ‘Niet de hele tijd zeggen: kijk je wel? Zie je het wel, wat er nu gebeurt?’ Ze pakt er een zakje chemisch knettersnoep bij en ik zeg niks.
Dit is goed, denk ik, terwijl we op ons buik voor de laptop liggen. Diepgang door kunst. Zoals haar grote zus ook zegt: ‘Ze moet wel een beetje weten wat er gebeurt in de wereld.’
‘Maar wat was er dan aan de hand met die tante?’ zegt Dunya aan het eind van de film. Ze snapt het echt niet en ik moet het haar uitleggen, wat ik snel en luchtig probeer te doen. ‘O,’ zegt Dunya, en ze grijpt alweer naar haar telefoon.
Ze leeft op een felgekleurde snoepwolk, denk ik terwijl ik haar kamer uit loop, zo argeloos en schijnbaar zorgeloos. Ach lieverd, blijf daar nog maar lekker héél lang zweven…