Verwonderen

‘Als ik er niet bij was, zou je dan ook tegen je oven praten?’

Ik realiseer me dat ik net: ‘Stil maar, ik weet het’ heb gezegd tegen de oven waarvan het alarm aan het piepen is en ik zeg tegen mijn dochter: ‘Als jij er niet bij was, had ik ook nog tegen de taart gepraat. Dan had ik verteld dat ik hem zo zou bevrijden net als de warme broodjes uit het sprookje van Vrouw Holle.’

Colour coded bookshelves

Het huis sprankelt en ademt, het bruist, een komen en gaan, van verwachte en onverwachte passanten. Ik geef mijn eerste diner party, er gaan er nog heel veel komen. De vriezer vult zich met taartbodems, de wasmachine en afwasmachine ratelen, de wifi knettert. De straat blijkt levensgevaarlijk, ik word vrienden met de wijnman van de Grape District, vind het ultieme lampje bij Zenza en het zoveelste lievelingsrokje bij Simone van Luba ( bij wie ik 19 jaar geleden in tranen weer mijn eerste niet-positie rokje kocht na de bevalling van Bloem, ik was Simone’s eerste klant).
In de momenten dat ik de hangbank voor mezelf alleen heb, verwonder ik me. Ik kijk wel een uur naar de fonkeling van dat nieuwe lampje op het plafond Naar de colour coded bookshelves, die een vriendin zo heeft ingericht. Naar het licht dat stofjes laat dansen door het hele huis, naar mijn nieuwe theepot, koektrommel, de afwasmachine zelfs: wow, kijk eens hoe schoon.
In de ochtend is alles nog nieuwer. Dag schoon morgenlicht, zeg ik. Dag espressoapparaatje, dag bankje achter op het mini-platje. Dag krantje op de tafel, spiegel aan de wand, ha fijne badkamer met al mijn spulletjes erin. Hé scheef oud huisje met je ruim 200 jaar aan verhalen, hier ben ik, luister je nu een tijdje naar dat van mij?