Vieren

‘Nee natuurlijk kan ik niets afspreken de 17e,’  zegt mijn jongste dochter. ‘Je wilt toch niet zeggen dat je die datum vergeten was?’

Vanaf nu ga ik het onthouden: de verkeringsdatum van mijn dochter, die nu ’10 maanden heeft’ met de leukste dertienjarige schoonzoon die je je kunt wensen. Lief en stoer en zichtbaar dol op mijn kind, die jongen. En laatst bracht hij zelfs bloemen mee voor mij, dat heeft geen vriendje van de andere twee ooit gedaan (hoewel Chaia’s Spaanse novio wel heel galant was en altijd volhardend mijn blogjes zat te lezen met google translate).

De timeline van de liefde

Dat vieren van data, van momenten, ik ben er dol op. Een memorabele avond met een spectaculaire volle maan plaatst een tijdlang alle volle manen in een ander licht. Ik koester graag het begin van een vriendschap, het begin van een verliefdheid. Maar ook de dag dat alles zwart werd… en weer licht, later zoek ik vaak de datum terug, bijvoorbeeld door oude mailtjes erbij te halen. Ankerpunten in de timeline van de liefde.
Zo hebben Ilco en ik bijna zeventig keer 2 oktober en 2 april gevierd, de dag van de eerste zoen (en een halfjaar na de dag van de eerste zoen). Waar we ook waren, we gingen samen uit eten, soms in een ander land of in een beeldschoon hotel. Ilco is nogal goed in vieren.
Dit jaar op 2 oktober kwam hij terug uit Mexico en reed ik net weg met het verhuisbusje. Ilco stelde voor om toch samen het glas te heffen die avond, maar dat kon ik niet goed. Soms valt er gewoon even niets te vieren.

‘Hij heeft voor me gekookt,’ zegt de dochter desgevraagd. ‘Pasta en gehaktballetjes.’
‘En, was het lekker?’
‘Heel lekker,’ zegt Dunya. ‘Al waren de gehaktballetjes een beetje aangebrand. Maar ik heb ze gewoon opgegeten.’
Ze wordt groot, mijn kind.