Bij Station Lelylaan

Het moment ging bijna achteloos voorbij. Bijna.

Ze is negentien. Ze heeft over de hele wereld gereisd, ook zonder ouders. Ze verdient haar eigen geld, woont amper nog thuis. Dus de volgende stap – haar eigen kamertje in een studentenflat- is logisch, die zag je van kilometers ver aankomen.

Allemaal studenten

Dus daar zaten we, aan haar studenteneettafel. Je doet erg je best met het leuk vinden, zei ze glimlachend. Ik weet heus wel dat je niet van flats houdt en buiten de ring ook nog.
Het is een lichte en ruime kamer zei ik koppig. En je ziet Station Lelylaan gewoon liggen. Bovendien: dit was toch precies wat je wilde: allemaal studenten, lekker met elkaar en toch je eigen plek?
Aan die keukentafel van haar kregen we een gesprek dat we misschien eerder hadden moeten voeren. Over scheiden, over pijn, over ruimte voor jezelf, ja ook voor haar.

En later zat ik alleen op de bank in mijn huis te wensen dat het negentien jaar eerder was. Alleen maar dat kleine baby’tje tegen je aan, alleen maar vasthouden. Mijn wonder van een kind. Kusje erop.