Herfst

‘Nog heel even,’  zegt mijn vader, ‘en dan komt er een gi-gan-ti-sche crisis.’

Ik zie mijn vader niet zo vaak maar een keer per jaar gaan we een hele dag herfstwandelen, meestal op de Veluwe of bij het Gooi. Dit jaar passen we ons aan bij mijn huidige staat van zijn: het Amsterdamse Bos.

Rugzakje

Je zou denken dat je daar snel mee klaar bent, met dat Amsterdamse Bos, maar mijn vader heeft routekaarten bij zich en een Plan: de Vijverwandeling verbinden aan wandeling nummer 4 via nummer 3, met een detour om te lunchen bij de geitenboerderij. Hij heeft zijn vaste wandelrugzakje bij zich met water en energierepen erin en toch maar een regenjack. Ikzelf loop op mijn laagste hakjes door de bladeren te stampen met aan mijn pols een felgestippelde paraplu.
Wij praten zoals altijd stevig door. Mijn vader vraagt naar mijn boek in wording en ik houd een lange monoloog, zoekend naar de kern die zich zoveel makkelijker laat opschrijven dan vertellen. ‘Het is dus niet heel maatschappelijk,’ hoor ik mezelf tenslotte wegebbend zeggen. Waarop mijn vader de bal inschiet. Zijn droeve stokpaardje: de wereld staat in brand, het milieu, de armen en de rijken, de haat en de oorlogen. De crisis die we nu gaan krijgen en die zal lijken op die van vlak na de Gouden Eeuw. Geen sprake van dat mijn kinderen onbekommerd zullen opgroeien.
Mijn vader weet alles. Hij praat snel, analytisch en extreem goed gedocumenteerd. Zelfs het bos verliest zijn gouden glans.

Geitenboerderij

Bij de geitenboerderij eten we met grote happen dikbelegde broodjes en dan ook nog heel veel  ijs als ware het ons laatste avondmaal. Daarna valt mijn vader eventjes in slaap, zomaar tegenover me aan de tafel. Baby’s en bejaarden alom, op deze doordeweekse herfstdag. En mijn vader en ik.