Je ogen glinsteren zo

Wat maakt een huis een fijn huis?

Een bank om languit op te liggen, boeken, een kat  en vooral… een tafel.

Stoere types

Twaalf weken levertijd had ie, de steigerhouten ronde tafel. Maar dat zeiden ze pas toen ik al betaald had. Dus deden we hier eerst iets met bordjes op schoot en later kwam een lief iemand een schattig retrotafeltje brengen van oranje formica. Daar zaten we best wel knullig aan, een beetje alsof je speelt dat je aan een tafel zit.
Gisteren was het zover. ‘De chauffeurs brengen de tafel alleen tot aan uw deur.’ Het kostte me een week schaamteloos bellen en appen, toen had ik gelukkig een rommelig groepje stoere types bijeen die even zouden komen voor het takelen van de tafel. Die vervolgens ruim een uur te laat kwam, dus daar stonden ze dan, de buurmannen en andere schatten die keurig op tijd van hun werk waren weggerend.
‘We krijgen hem wel over de trap,’ zei iemand monter. We kregen hem niet over de trap. Dat werd dus weer het touw en blok en het oranje afhoutouw. En weer allemaal toeristen met camera’s. Daarna bleef iedereen meteen maar eten, negen stoelen, schalen, flessen, kaarsen… en er was nog steeds plaats.

Dat iedereen kan aanschuiven, vrienden en buren en collega’s en kinderen en hun vrienden. Eetfeestjes, het allerleukst als het per ongeluk gebeurt zoals gisteren, stiekem ben ik nog steeds een beetje herbergierster. Vanaf de overkant van de tafel bestudeerde de jongste me. ‘Je lacht de hele tijd. En je ogen glinsteren zo. Ja, je bent echt heel blij.’