Niks rijmt

Ik haal mijn moedertje op voor een uitje in de middag. ‘Ik heb me ook alvast afgemeld voor het avondeten,’  zegt ze als ze de Flesseman uit komt. Het woord ‘avondeten’ is nooit gevallen.

Sterker nog, ik heb zelf net een etentje met vrienden afgezegd omdat het me allemaal duizelt van de veelheid van kinderen (waarvan nu ook dus een uit huis gaat), vrienden, schrijfklusjes en echt schrijven.

Troijka

Hoe krijg je een oud wiebelvrouwtje van de Nieuwmarkt naar de Jordaan? Uiteindelijk kom ik uit op de fietstaxi. Ik moet me even over enige ik-ben-toch-geen-toerist gêne heen zetten, maar dan is het eigenlijk heerlijk om samen met mijn moeder onder een dekentje over de grachten te worden gezoefd. Ze heeft haar bontmuts op en ik een jas met bontkraag, we lijken wel twee tsarina’s in hun trojka. De lucht zo blauw, wolkjes dansen uit onze mond.
Mijn zus en Liekje geven een zangoptreden. Van die liedjes die iets openkrabben. Nothing rhymes, zingen ze. Zo is het precies. Het ene moment loop ik zingend door mijn huis, wil ik iedereen omhelzen. Het volgende moment duik ik misselijk van de koppijn in een bang hoekje.
Maar nu ben ik blij want Nanda zingt en niemand zingt zo mooi als Nanda. Ik verdraag zelfs het gedonder van mijn moeder. ‘Die dikke man zit precies voor me,’ zegt ze keihard door een prachtig nummer heen. Het volgende moment moet ik haar stutten, valt ze zomaar eventjes in slaap.

Leeg

‘Ik heb genoten,’ zegt mijn moeder wel tien keer in de trojka terug. ‘Zullen wij samen nu een hapje eten?’
‘Je bent nog gewoon op tijd voor je maaltijd thuis,’ ontwijk ik haar vraag. Sterker nog, ze is een van de eersten in de eetzaal. Ik zie het, ik zie alles. De chique vrouw in de hoek met het draadje kwijl uit haar mond, de man die de hele tijd keihard ‘Is het alweer zondag?’ in je gezicht zegt, sowieso al het lege gestaar van die mensen die mijn moeder natuurlijk ook alleen maar zo kent. Het is er te warm en de lucht is dik.
Ik doe mijn moeders jas uit, geef haar wijn, leg een kussentje en een voetenbank bij haar stoel. Vermijd haar smachtende ogen als ik wegga. En ik denk aan de dochter die uit huis gaat, die tintelende verwachting waardoor zij nooit omkijkt als ik haar nakijk.
Het hele leven rijmt niet. Of op een hele rare manier.