Als een vis in de boom

Voor het eerst nu ook kerst zonder Ilco en zonder de twee jongste meisjes.

Dat is geen drama, of in ieder geval niet voor hen want die drie gaan duiken op de Filippijnen.

Het groene glitterende monster

Met een fikse dosis pathos, of misschien gewoon levenslust, wendde ik me af van Sinterklaas en van die andere verjaardag – en keek ik het groene glitterende monster dat kerstmis heet recht in de ogen, vatte het zelfs bij de hoorns. Wie zijn er nog over van de familie, van alle kanten, ik nodig ze allemaal uit. Ik heb die grote tafel niet voor niks, en mijn kooktalent ook niet.
Dus ook een kerstboom! Wat een luxe, tig kerstbomen om de hoek. In Spanje moest ik daar zo hard naar zoeken, zo lang voor rijden. En dan waren ze vaak ook nog klein en krankzinnig duur. In Andalusië groeien namelijk alleen maar olijfbomen. En olijfbomen. En olijfbomen.
De baardige kerstboomverkoper heeft het druk en het kleine jongetje dat met zijn vader staat te wachten is diep onder de indruk van mijn keuze. ‘Wat een mooie boom.’ ‘Precies zoals ze vroeger waren,’ zegt baardmans en dan ben ik verkocht. Ook al mompelt oudste dochter Bloem die toevallig langs kwam iets over ‘wel heel erg groot’ en ‘doe dan in ieder geval niet zo’n brede’.

We sjouwen het nu al naalden lekkende gevaarte met veel moeite de smalle trap op omhoog. De bovenste takken knallen tegen het plafond. Topzwaar is hij in mijn kleine huisje, dat uiteraard geen Spaans familiehuis is. Je kunt nu geen boek meer uit de kast halen en als je de lichtjes uit wilt doen moet je over de grond kruipen.
Ook al gaat ze duiken, de jongste mag hem voor ze vertrekt nog optuigen. Ik hang er alvast een vis in.