Berlijn

Het regent droef en gestaag op de kerstmarkt van Berlijn. Een bataljon Duitse ME-ers met getrokken mitrailleurs rent rakelings voorbij.

Ik had me voorgenomen alle kerstmarkten te skippen. Die van Berlijn al helemaal.

Kerstleegte

Ik had me nog wel meer voorgenomen, mijn vriendin Mylou noemt het ‘misschien iets teveel voorzorgsmaatregelen tegen de kerst-nestleegte.’ Waardoor ik me dus ineens zonder reservering in een stampvolle Duitse trein bevind. Door een grijze druilerige megastad loop die ik totaal niet ken. Moe, zonder oriëntatie of voorbereiding, alles vreemd. Met Mr. H, dat dan weer wel.
Dan is zo’n kerstmarkt ineens van een New Yorkse gezelligheid, met de glühwein, de zuurkool en de ijsbaan. Oké dan, kom maar door met die wijn in een speciale kerstbeker, de kerstman zelf scheurt voorbij in zijn slee door de lucht, je hoort de kabels knarsen. Hohoho.
En dan gebeurt het. Al die agenten, ze rennen keihard, paniek op hun jonge gezichten. Weer een aanslag? Nee, vast niet. Maar je schrikt toch van elke truck die plotseling begint te rijden. En van die agenten dus, van die getrokken geweren, duidelijk iets of iemand op het spoor.
We vluchten de Dom in. ‘Ik trakteer,’ zegt Mr H monter want ik heb eigenlijk ook al geen zin om daar een duur kaartje voor te kopen.

Eenmaal onder de hoge gouden koepel is het weldadig licht en warm en er is een  orkest op volle sterkte met een groot koor aan het repeteren. Tranen in mijn ogen zo mooi. De 9e symfonie van Beethoven, weet Mr H,  en ze spelen het speciaal voor ons. Ode an die Freude.