Een soort van Filippijnen

Er zitten miljoen kinderen om me heen en ik heb hoofdpijn.

My manic xmas. Kerstdiner x2, kerstbrunch, kerkdienst, kerstconcert. Dat laatste in de Philharmonie onder leiding van Mylou, iets met meezingen van kerstliedjes.

Stikkend

Als je de enige vrouw bent zonder kinderen in een gigantische bling bling theaterzaal. Dan is dat als kerst op de Filippijnen.
Dat maakt veel te veel lawaai, dan wil je alle kinderen slaan. Die te kleine baby die overal doorheen krijst. Dat setje ADHD jochies dat de hele tijd op de stoelen staat. Die ouders die allemaal infantiel zijn geworden en die doen dat ze zo leuk cultureel bezig zijn op kerst.
Mijn eigen kinderen zijn trouwens toch te oud. Die halen nu op  ditzelfde moment hun advanced open water duikdiploma, dat is pas andere koek. Dat het voor mij nou toevallig gisteren lijkt dat ik ze Stille nacht leerde bij de piano… Opa Snor erachter. Kerstontbijt bij kaarslicht, wezenloze koppies boven kerstjurkjes, vaak dezelfde maar dan in een andere kleur.
Ik ben mijn moeder geworden, stikkend in nostalgie. 

Het gebeurt meteen bij het eerste Gloria. Al die kinderen, jong, oud, mooi, lelijk, lief, irritant, ze overzingen samen hartstochtelijk de band, het orgel, de baby, en natuurlijk staan of zitten ze op het puntje van hun stoel. We stijgen op met zijn allen, duizenden engeltjes om me heen. 
Ontwapend ben ik, naakt. Niet huilen, niet huilen. Daar schrikken al die kindjes alleen maar van: zo’n groot mens totaal onverwacht. Hoeft ook niet. Zoveel engeltjes, alles komt goed, dat weet ik ineens heel zeker. 

Merry xmas lieve lezers.