Prachtig ingevlochten

Er was een paard. Er was een kind met een paard. Een kind met een paard in Spanje.

Hoe die twee door de campo galoppeerden, zonder zadel, hoe ze dan keken allebei, ze gaven bijna licht. Dan snapte ik weer waarom we daar woonden.

De stenige campo

Maar we gingen dus naar Nederland. Het paard ging mee. Het kind moest harder werken dan ze op de Spaanse school ooit voor mogelijk had gehouden. En het paard werd niet blij van de stal, dat verkoos de stenige campo boven de groene oase van het hoge noorden. In het Diemerbos ga je ook niet urenlang galopperen.
Lang verhaal kort: het paard ging terug. Dit weekend kwamen ze haar halen met precies dezelfde truck waarmee ze haar nog maar zo kort geleden hier hadden afgeleverd. Ik stond erbij en keek ernaar. Kind was al weg op vakantie en trouwens al weken bezig met afscheid nemen.
Onze Pegasus ging behoedzaam de truck in, veel te groot voor zo’n klein paardje. Haar spulletjes namen ze ook mee: het zadel waar het kind zo lang voor had gespaard, haar turquoise feestsokjes. Het blauwe dekentje had ze om en ze zag er prachtig uit met al haar manen door het kind nog een laatste keer prachtig ingevlochten. De hele manege liep uit, een paar kinderen huilden, pony Elza hinnikte wanhopig.
Daarom gingen zij van BSS Horse Transport maar snel weg.

Ik pakte de cap en rijlaarzen van het kind en liep de lange weg terug naar metrostation Ganzenhoef. De meest troosteloze plek die er bestaat.