Adios 2016!

Altijd een uur te vroeg naar het vliegveld, het treinstation. Mocht er iets misgaan, dan ben je toch nog op tijd. Dat heeft mijn vader erin geramd, zeg ik tegen Mr H, die net heeft geconstateerd dat we precies op tijd aan gaan komen voor onze trein terug naar Amsterdam. Ik doe alsof ik daar niet bloedzenuwachtig van word.
En dan gaat de metro stuk

Ik verander subiet in een neurotische vader. Rennen met koffers, kriskras in het wilde weg, vervuld van een wonderlijk soort woede.

Teveel oliebollen

De redding komt in de vorm van een taxi, hij stopt ineens, snapt dat hij door alle oranje lichten heen moet rijden. Weer rennen, dwars door het treinstation, twee lagen onder de grond, op de minuut op tijd.
Maar de trein komt niet. Vertraging, meer dan een half uur. Waardoor we de aansluiting missen en het ernaar uitziet dat we middenin de koude zwarte nacht gaan stranden in Hannover. Of Weeze. Maar de dag erna is het oudjaar, dan komen mijn allerliefste kinderen terug uit verre oorden, dan moet en zal ik op Schiphol staan…
Zo maakt Mr H kennis met een zwarte Anna en dat is niet een vrouw met wie je op vakantie wilt zijn. Hij schrikt niet eens heel erg, hakt rustig een paar knopen door. ‘We gaan eerst maar eens een stuk met de trein die hier nu voor ons staat – en dan zien we wel.’
Dat blijkt een goede keuze want we kunnen uiteindelijk via een totaal andere route reizen en de volgende dag ben ik keurig op tijd op Schiphol. Terwijl de Haarlemmerstraat ontploft in een pandemonium van vuurwerk en stonede toeristen zit ik sereen met een slapend kind op de bank, overal kaarsjes, welkomthuisballonnen en veel teveel oliebollen. Happy New Year van Abba op, want er is toch geen man met een interessante muzieksmaak in de buurt.

Het is best een goeie metafoor. Je rent, mist je aansluiting, vindt een andere aansluiting. En dan ben je thuis.

2017, voor mij, voor jullie:

zachtheid
innigheid
heelheid
veelheid