De orgelman

In mijn mailbox: ‘Hallo Anna, welkom bij het Erotica-team!’

Stoer nieuwtje. Ik ga een klusje doen voor Filmmuseum EYE: de communicatie voor hun erotica programma in juni. Leuk maar licht verontrustend dat iedereen die dat hoort zegt: ‘Ah, dat past wel bij je’

Schoolschrijver

Vorige week ben ik ook weer begonnen als schoolschrijver. Daar zat ik in een gymzaal voor te lezen voor ruim honderd kids. Plastic stoeltje, TL-licht, waardeloze akoestiek. Maar ik stak de gouden kaarsen aan, pakte mijn grote verhalenboek en ik deed het gewoon. Later in de klassen begon ik al met van ze te houden. Kinderen zijn een soort puppy’s, ze hollen onvoorwaardelijk kwispelend op je af als je binnenkomt. Dat is heel wat anders dan… inderdaad, de bezoekers van een erotica-programma. Maar elke dag puppy’s om je heen is ook teveel van het goede.
En er moet ook geschreven worden natuurlijk. Boeken en artikelen, mijn computer maakt overuren en dat is fijn. Van werken word je sterk.

Magnoliatakken

In mijn o zo fijne huisje branden de kaarsen. De Straat is rumoeriger dan ooit, het lijkt wel alsof Amsterdam nooit meer helemaal slaapt. Rolkoffers en gekken nonstop. Maar ook het draaiorgel, ik kijk ernaar door mijn raam, de klanken dringen de kamer binnen. Het doet me aan mijn moeder denken en aan vroeger, sommige dingen zijn onuitroeibaar. Net als de magnolia takken die ik kocht van een dakloze en die twee weken lang voor dood in de vaas stonden. Ik moet ze weggooien, dacht ik al dagen maar nu zijn ze ineens gaan bloeien.  Roze en ontroerend mooi.
Even later fiets ik langs de draaiorgelman met zijn centenbakje en ik keer in volle vaart om op de Singel (twee keer bijna-ongeluk) om het ouwe baasje alsnog wat geld te geven. ‘Dank je mijn lieve meissie,’ zegt hij en hij legt zijn zachte gerimpelde klauw bemoedigend op mijn arm.