Kerstvakantie

‘Mama,’ zegt mijn jongste dochter huilend. ‘Ik heb je wel 50 keer geroepen.’

Esther logeert bij me na haar voorstelling in Bellevue dus het wordt laat. Als we eindelijk uitgepraat zijn, slapen we overal doorheen. De kroeglopers, de veegwagens, de rolkoffers. En dat meisje op straat dat de hele tijd mama roept. Maar dan dus niet op straat.

Hoestdrankjes

Koortsig kind erbij in bed, nu zijn we met drie. Kind op mijn borst, lieve vriendin ernaast. Droomachtig gewoel, rochelend gehoest en twee van de drie klaarwakker. Dunya zelf valt onmiddellijk in een diepe slaap.
En dan wordt het toch licht en picknicken we op bed met fruit en sinaasappelsap.
Ik ben de ultieme moeder bij ziektes. Net als mijn eigen moeder vroeger bij mij, regel ik zachte bedjes op de bank, hoestdrankjes die naar drop smaken, bouillon, nog meer bordjes met fruit.
Maar er is ook iets anders. Iets dat roept: het is nog steeds kerstvakantie, laat het niet wegglijden in zorg, doe iets leuks en memorabels met je kind. Een beetje surfen en ik vind ineens kaartjes voor het circus in Carré met grote lastminute korting. Op en neer fietsen naar Carré, addertje onder het gras, kaartjes toch gekocht.

28 witte en zwarte paarden

Zo zitten we later zwaar gedrogeerd door de paracetamol per ongeluk op rij 1 van het podium. Dunya (‘trek je wel even iets feestelijks aan?’) in haar mooiste spijkerbroek en ik in Carré-rood. En misschien komt het door de koorts die inmiddels ook mij te pakken heeft maar we hebben nog nooit zoiets moois gezien. Wat is er gebeurd met het circus tijdens al die jaren dat ik niet meer kwam? Het is adembenemende kunst geworden . Op 28 witte en zwarte paarden galopperen we drie uur later weer naar huis.
De feestelijke patat om het af te toppen krijgen we totaal niet op, ik doe niet eens de lampjes aan. Samen vallen we voor dood neer op het bedje op de bank.