Ik schrijf een zin met het woord orgasme erin, dat heb ik nog nooit gedaan. Of nouja, niet met het doel dat te publiceren.
2017 is een schoon nieuw paadje, ik ben vol goede moed op weg gegaan, met bij wijze van knapzak mijn computer onder mijn arm.
Helicopter
Ach mijn heerlijke macje, waarin mijn verhalen getransformeerd worden tot blogjes, artikelen, boeken. Goed voornemen 1,2 en 3: mijn nieuwe cross-over boek afmaken. Het verhaal is nog steeds springlevend, wordt zelfs intenser. Ik kan niet wachten om verder te gaan, meteen als ik wakker word begin ik, niet eens tijd om te douchen.
Vandaag schrijf ik op een dag twee erotische scènes, eentje tussen twee vrouwen en de ander… een beetje ingewikkelder. En de fan die mij komt interviewen stelt de vraag die ik al vaker hoorde. Of je zelf wel eens moet huilen van je eigen boek, of je het zelf ook spannend vindt, of je verliefd wordt op degene waar ze in je boek verliefd op worden.
Schrijven is vrij technisch en vereist dat je boven alles blijft helicopteren, zeg ik. Maar natuurlijk sleept zo’n verhaal je mee, houdt het je soms uit je slaapt, of droom je er juist van, zeker als je een eind op weg bent.
Dus ik had een opwindend dagje?
Ach, terwijl de heetste woorden uit mijn ben vloeiden, zat ik met een oud kinderdekentje om me heen tegen een koude rug, ongekamde haren, ongepoetste tanden, bril op mijn neus.
Schrijven is schmieren. En ’s avonds lekker met de meisjes in bed met ouwe oliebollen Back tot the future kijken.
