Kijk!

Ik doe de deur open en de wereld ontploft.

De meeste dagen beginnen rustig in mijn huisje, bijna sereen. Sinaasappeltjes persen voor de kinderen, beetje yoga, beetje opruimen. En dan een paar uur schrijven. Maar soms ontkom je er niet aan: de ochtendspits.

Retraite

Zes jaar woonde ik op een berg in Spanje. Zes jaar retraite achter elkaar. Aan de horizon een smalle weg waar af en toe een tractor voorbij kwam. De dichtstbijzijnde buren, olijfboeren, woonden op tien minuten lopen. En dan weer tien minuten voor de volgende. Als de kinderen ’s ochtends naar school waren vertrokken met de schoolbus, gebeurde er niks meer tot ze terugkwamen. The sound of silence: je bloed dat ruist, je hart dat klopt, het getik van je vingers op je toetsenbord. The sound of sunshine coming down.
Dat bad van stilte kan ik nog steeds oproepen. Omdat het zo lang duurde en alomtegenwoordig was. Soms was ik een zen master: dan was ik een met al het leven in de wereld, overal. Soms, met name in de winter, voelde het leven alleen maar ergens anders. Als dan ook weer eens het internet uitviel, kon ik vrij hysterisch worden. Niet uit te leggen aan  de andere familieleden die voortdurend de hort op waren. Dan is er even geen wifi, nou en? Nu denk ik: dat Internet, met al mijn collega’s en vriendinnen aan de andere kant van de lijn, was het kijkgaatje in een doodskist.
De reflex is er nog steeds: overdreven schrikken als de wifi even niet werkt.

Beweging

Dus mij hoor je niet zeuren over o o o wat is Amsterdam druk en mijn straat in het bijzonder. Ik stap zo de deur uit in de ochtendspits en begin al te lachen. Nog niet eens licht en alles is al in beweging!  Auto’s, treinen, bussen, fietsers- en zoveel van dat alles. Getoeter, gebel, bijna-ongelukken, zinloos gescheld. Van hier naar daar in vliegende vaart. Alle winkels open, de geur van koffie en versgebakken brood vermengd met uitlaatgassen, de treinen die knarsen in de verte. Kijk de mensen nou eens druk zijn. Kijk mij daar deel van uitmaken!