Pareltjes

Schoolschrijver zijn is een fascinerend baantje. Nergens anders stuiter je binnen een paar uur van wanhoop naar euforie.

Het idee is goed: stuur schrijvers een halfjaar naar taalzwakke scholen om de verhalen en de verbeelding te vieren. Aan het einde zijn de kinderen blij en ietsje minder taalzwak.

Graag of niet

Ik ben dus geen juf en soms doet dat pijn. In een klas waar de kinderen op een bepaald moment niet stil te krijgen zijn, ondanks de verwoede pogingen van de (inval)juf. Parels en zwijntjes. Eigenlijk zin om weg te lopen zoals mijn leraar Grieks vroeger, die onder het motto ‘graag of niet’ met enige regelmaat buiten een sigaretje ging staan roken.
Of als niemand de huiswerkopdracht heeft gedaan, ze het zich zelfs niet meer schijnen te herinneren en je het gevoel krijgt dat het niet voor niks gisteren groundhog day was: elke les weer opnieuw hetzelfde riedeltje.
Niet veel later zijn diezelfde kinderen ineens totaal in de ban van Hecor Malot en is de chaos in de klas veranderd in pure magie.

Verrassingen

De uitdaging zit bij deze school ook in het hoogbegaafdenklasje. Taalzwak en hoogbegaafd, ik vond het een spannende combinatie en, ondanks het lichte protest van de Schoolschrijver waar ze bang waren dat ik ‘over mijn uren heen ging’ zei ik dat ik ze er graag bij wilde hebben.
Dat is druk en ik word zelf ook een beetje hyper van al dat snelle schakelen. Maar het is ook met verrassingen.  Zoals wanneer je ze allemaal een acrostichon van woorden laat maken (een naamdicht waarvan de eerste letter van elke regel van boven naar beneden je naam vormt) en ze dat dan en passant ook nog even voor iemand anders hebben gedaan: