She-wolves, drie generaties

‘O is het vrouwendag?’ zei een Erotica-collega die ik net enthousiast had gefeliciteerd. ‘Daar heb ik helemaal niks mee.’

De hele dag een she-wolf gevoel, de neiging om alle vrouwen die ik tegenkom te complimenteren.

Weerbaar

Mijn allerliefste dochters, zulke stoere meiden. Weerbaar, zelfverzekerd, en bruisend van de wildste plannen. Als ik af en toe denk dat de wereld razendsnel kapot gaat, dan hoef ik alleen maar naar hen te kijken en dan ziet alles er anders uit.
Ik laat ze achter in huis om zelf te vertrekken naar mijn schoolschrijfschool waar precies vandaag dertig moeders op mij wachten met thee. Achtentwintig hoofddoekjes en twee keer zwart kroeshaar en gouden lippenstift. De tweede generatie sterke vrouwen van de dag. Moeders onder elkaar. We praten over lezen, voorlezen, de kracht van fantasie en verhalen en aan het einde lees ik ze een beeldschoon sprookje voor. En ondanks mijn losse haar en hun haperende Nederlands af en toe, begrijpen we elkaar volkomen. Ik complimenteer de vrouwen met hun kids die ik ook lesgeef, waarop een van de moeders bloedserieus zegt: ‘Dat komt door ons, dat ze zo leuk en fantasievol zijn’. En ik denk aan de documentaire die Bloem me gisteren liet zien over een groep vrouwen ergens op het platteland die onder aanvoering van de plaatselijke vroedvrouw stuk voor stuk hun echtgenoten vergiftigden. Mannen, waar heb je ze eigenlijk voor nodig?

Huisgek

Door naar mijn moeder. Hier zijn alle mannen niet vergiftigd maar toch dood. We drinken koffie in de huiskamer van de Flesseman, omringd door een vijftiental vrouwen en slechts een man. Die man is de huisgek, hij zeurt en schreeuwt voortdurend om aandacht. Alle vrouwen, mijn moeder niet uitgezonderd, sukkelen intussen over hun rollators en kopjes koffie heen in slaap. Collectief verzonken in zichzelf, en zo zien ook droomloos.