Voyeur

De student is vroeg op vandaag, ik denk dat hij een tentamen heeft. En zijn vriendin heb ik ook al een tijdje niet gezien.

‘Mama, je bent een vieze gluurder,’  zeggen mijn dochters. 

Siamese sfinxen

Misschien als reactie op jarenlang alleen maar olijfbomen als uitzicht? Hoe dan ook, ik ben dol op mijn overburen. De Haarlemmerstraat is smal genoeg om bij elkaar naar binnen te kunnen kijken.
Bijvoorbeeld bij dat meisje in dat mooie huisje links. Ze heeft twee raskatten en loopt vaak in haar blootje, maar nooit te dicht bij het raam. Ik zou op straat aan haar voorbij lopen maar in haar huisje vind ik haar chic. Veel roomwit, mooie stoffen. En die katten dus, siamese sfinxen die haar bewaken. Ik denk dat ze hele gesprekken met elkaar voeren.
Of het hotel schuin tegenover. Er hangt op ieder tijdstip van de dag wel iemand uit het raam te roken, gezien de twee coffeeshops waarschijnlijk wiet. De rokende mensen zijn vaak een beetje armoedig, jong, en niet al te slank. Engelsen?
En de student dus. Ik zie hem wakker worden en ik zie hem naar bed gaan, bijna nooit doet hij zijn mutsje af. In zijn eentje bewaakt hij het pand boven de coffeeshop dat verder onbewoond is. Ik denk dat hij daar antikraak zit. Of zijn vader is heel rijk en dit hele pand is van hem, dat kan ook. Heel soms zijn er wilde feesten.

Rituelen

Maar het leukst was het gezin van De Vreede, hier pal tegenover. Vier kleine kinderen, het deed me zo aan mezelf denken toen ik hier twintig jaar geleden woonde. Nu mijn eigen familierituelen minder zijn geworden kon ik zo genieten van de moeder met het kleintje op haar arm voor het raam, iedere ochtend als ze wakker werd, speentje nog in haar mond. Van de spelende, rennende jongetjes, hun gezellig grote kerstboom, hoe ze allemaal aan tafel zaten aan het eind van de dag. En dan een paar uur later de twee ouders uitgeteld voor de televisie. Zo fijn, dacht ik vaak, dat zij wel lekker in de stad blijven, niet vluchten naar iets met een tuin, zoals ik ook, zoals wij allen.
Totdat ineens die grote verhuisauto verscheen. Binnen een dag was het gebeurd. het laatste wat ik zag: de moeder die snel nog even de ramen waardoor getakeld was schoonmaakte.
Ze gingen weg zonder dat ik ooit een woord met ze had gewisseld. Maar ik kijk nu steeds naar die donkere ramen en ik mis ze elke dag.