Zoet genaaid

‘Het is een ongelooflijk marketingconcept voor een hap suiker,’ zei Jan dit weekend nog. ‘Er stonden ellenlange rijen voor de winkel, en dan zegt de eigenaar zei bij AT5: ‘Maar het is geen gewone donut, dit is banket.’
Haha, lachte ik met hem mee.

Dus waarom sta ik dan nu toch ineens zelf in die rij?

Niet- elitair

Volgens mij was het in Zuid Afrika. Na maandenlang leven van een aardappel, een tomaat en spaghetti in de steppe, was Kaapstad sowieso het eetparadijs. En de kids ontdekten daar Dunkin Donuts, die hadden nog nooit zoiets lekkers geproefd.
Toen was Dunya al verschrikkelijk en dat is ze nog steeds. Van haar zakgeld koopt ze ladingen Amerikaanse troep. Pop Tarts (kende ik alleen van boeken). Chips. Papabubble (snoep dat doet alsof het heel ambachtelijk is). Wafels. Kauwgum. Al die snoepverpakkingen slingeren schaamteloos op haar kamer, naast de zakjes van de snackbar en de halflege glazen mierzoete limonade. Dus die donuts zijn slechts een kwestie van tijd, dat weet ik nu al.
En ik ben natuurlijk de verstandige moeder die gezond kookt, veel groentes, veel fruit. Geen suikers en weinig vet. Ik ben Linda de Mol niet, maar ik ben wel voortdurend aan de lijn.
Dus.  Sta ineens op de Nieuwendijk. Te denken aan de boeken die ik niet schrijf, de zon die ik niet pak, het werk dat ik niet doe. Maar me wel heel erg Amsterdams te voelen in die idiote rij, die zo heerlijk niet-elitair is. Nee, ik neem er niet eentje, ik neem gewoon meteen die hele doos!

Het is verleidelijk om je kind te verwennen als dat kind niet de hele week bij je woont, daar word je een beetje wee van. Maar de primeur heb ik toch al niet: een meisje uit Dunya’s squat had al zo’n doosje mee naar school.
‘Jij?’ zeggen de dochters die mij al wat langer kennen. ‘Jij? Bij de Dunkin Donuts?’
Het heeft wel wat om je eigen imago lek te schieten.