Een vleugellamme engel

Ik heb een engel gezien en ik ben er nog steeds een beetje blij van.

Het was in een kerk, zoals het hoort, en het was tijdens de lintjesregen in Amsterdam.

Zegen

Ik was daar omdat mijn ex onderscheiden werd en dat was leuk en verdiend en ook raar – zoals dat is als je ex onderscheiden wordt.
Voor de dochters vond ik het bijzonder leerzaam om daar aanwezig te zijn en te zien hoeveel mensen in hun stad liefdevolle dingen doen voor anderen. Het blijft natuurlijk wel Amsterdam dus er waren riddermedailles voor tatoeëerders, hoeren en gay strijders. Maar ook mensen die hun hele leven hadden gewijd aan het uit de taboesfeer halen van onbekende ziektes of koken voor daklozen. En dat die mensen dan ook nog in hun vrije tijd (welke vrije tijd?) vier pleegdochters opvoeden en dat die pleegdochters dan ‘alles aan hen te danken hebben’.
Wij gewone stervelingen in de zaal waren diep onder de indruk en het regende daar dan ook vooral zegen en zachtheid. Voor zoveel kracht en positiviteit was zelfs de ellende van de World Press Photo die in die kerk eigenlijk geëxposeerd werd, even aan de kant geschoven en verbleekt.

Erudiet

En dat kwam dus ook door die ene man. Onze burgemeester. Er stond daar een ziek iemand, dat zag je wel, de ziekte had zelfs op dit moment zijn arm gebroken dus hij kon de lintjes niet eens zelf opspelden. Maar dat weerhield hem er niet van om gloedvolle persoonlijke verhalen te houden tegen al die mensen daar. Je zag dat hij er zo van genoot om al die Amsterdammers in het zonnetje te zetten, letterlijk liet hij ze schijnen. En dat op een manier die grappig genoeg ook nog bescheiden was, en erudiet.
Ach Eberhard, ga toch niet dood. Met jou als burgemeester slapen we allemaal zoveel zachter.