In mijn spookstraat

Het is dus ook gebeurd met De Vreede.

Ik was er al bang voor toen het leuke gezin weg ging. Toen ik de schildersinvasie zag. En ik wist het zeker toen de vrachtauto van 123wonen.nl voorreed: witte gordijnen, witte kleden, acht witte vazen en tien identieke witte lampen. En als wild accessoire: twee zilveren poefs.

Toeristenkots

Het beeldschone huis naast mij overkwam het ook. Vanuit mijn rommelige platje kijk ik op prachtig betegelde terrassen voorzien van fraai meubilair. Er zit nooit iemand.
Expatwoningen zijn het. Dode huizen. Net zoals de nog steeds welig tierende Air B&B’s. Het geluid dat bij de langzaam stervende straat hoort, is dat van de rolkoffer, dag en nacht. The sound of silence.
Mijn lieve bakkersvrouwtje. Simone van de kledingwinkel. De zelfsmedende juwelier. Het Surinaamse glitterjurkjeswinkeltje. The Movies. Het winkeltje met antieke baden op pootjes van mijn studiegenote Alicia, tegenover de chagrijnige man waar je echte zeefdrukken kunt kopen van Nederlandse kunstenaars. Ze zijn er allemaal nog, maar ook van hen hoor ik dat de huren met kracht worden opgedreven. Totdat zij straks ook het veld moeten ruimen voor een of ander concept. Het cultvideowinkeltje is al weg, net als de leuke vintage kledingboetiek schuin tegenover me. En al heb ik niks tegen coffeeshops – mijn vrienden van De Dampkring en Popeye werken keihard om de straat gezellig te houden en alle toeristenkots op te ruimen – waarom in Godsnaam zoveel? Ook daar komen de echte Amsterdammers amper.
Do you remember the good old days before the ghost town?
We danced and sang, and the music played in the boomtown.

Hé rijke Amsterdamse huizeneigenaren!

Willen jullie echt de vampiers van een zombiestraat worden?
Neem jullie verantwoordelijkheid en verhuur die huizen aan mensen die er dolblij mee zijn en er alle liefde van de wereld in stoppen. Alsjeblieft GEEF in plaats van alleen maar te nemen.