Heimwee naar 1995

‘Ik denk de hele tijd dat ik vandaag heimwee heb naar Amsterdam. Maar ik vermoed dat ik gewoon heimwee heb naar 1995.’

Dat schreef collega Maartje Luif die naar België is geëmigreerd op Facebook op de dag van Ajax en de Champions League.

Dromen van Albert Heijn

Heimwee lijkt op zeeziekte: sommige mensen hebben er meer last van dan anderen. Het overvalt je (ik schreef eerst per ongeluk: het overalt je, ook goed), brengt je totaal uit balans. En zodra je weer vaste grond onder de voeten hebt, kan je je meteen niet meer voorstellen hoe erg het was.
Toen ik in Spanje woonde, nam Amsterdam soms de vorm aan van een hallucinatie. Het woord ‘kinderboekwinkel’ alleen al kon me een enorm gevoel van gemis geven. Een per post opgestuurde ontbijtkoek smaakte lekkerder dan welk taartje ook. Ik kon letterlijk dromen van Albert Heijn, eenmaal op Schiphol rende ik er altijd meteen naar toe. Maar nu ik terug ben is mijn dagelijks bezoek aan de Albert Heijn razendsnel in routine veranderd, vind ik ontbijtkoek eigenlijk veel te zoet en kan ik achteloos aan een boekwinkel voorbij lopen.

1995 daarentegen…

O ja, ik weet nog hoe Ajax kampioen werd. Mijn prins op het witte paard en ik hadden net een droomwoning aan de gracht gekocht en vierden dat met legendarische voetbalavonden. Natuurlijk won Ajax, het waren de dagen van happily ever after. Wij leefden het onbescheiden leven van de gefortuneerden, van de geluksjagers, geliefden, letterlijk alles ging ons voor de wind: werk, wonen, de reizen die we maakten en dan weer de stad die aan onze voeten lag. En als kroon op dit alles was 1995 ook het jaar dat we gingen trouwen, met een gigantisch feest en huwelijksreis naar de Galapagoseilanden (zie foto). Als ik denk aan de dingen van dat jaar, ben ik nergens meer.
Dat is dus het rottige van heimwee: Op het moment dat het je overalt, kan je het totaal niet relativeren.