Tegen de klippen op

Het is met knellende armpjes om je middel. Iets dat oplicht als je voorbij loopt, met oogcontact dwars door alles heen, en met vertrouwen – ook al slaat dat eigenlijk nergens op.

Het is ook met de moed der wanhoop, met gezonde tegenzin en nogal veel onmacht.

Schoolschrijver

Voor het tweede jaar ben ik schoolschrijver, dan kom je elke week in verschillende klassen van een taalzwakke school, met maar een missie: liefde voor verhalen delen. Je schrijft met ze, leest ze voor, discussieert met ze, elke schoolschrijver doet het anders en elke school is anders.
Ik ben dit jaar een keer midden onder een les weg gelopen, dat is me in mijn hele carrière als schrijver nog nooit gebeurd. Elke keer weer zette ik me schrap. Dit zijn geen goed gedrilde vinexwijk-kindjes met een plank vol boeken thuis en wit-culturele referenties. Er waren die paar vroegvrouwelijke meisjes uit groep acht die zo ongemakkelijk waren dat ze regelmatig midden onder mijn les weg liepen en tachtig procent van de tijd de slappe lach hadden. Die ene jongen die zo wild heen en weer schudde van de opwinding dat ik soms bang was dat hij op de grond zou vallen. Diverse kinderen heb ik zo hard zien worstelen om dat wat er in hun hoofd zat ook in woorden te kunnen vangen – en dat het niet lukte, of alleen voor de verschrikkelijk goede verstaander. En er was dat ene jongetje met een moord in de familie.

Verhalen

Toch of misschien juist wemelt het in dit soort klassen van de verhalen, ruw als de allereerste opzet van een boek. Dat jongetje met dat familiedrama barstte voor het eerst publiekelijk in tranen uit toen hij een verhaal had gemaakt over zijn allerfijnste herinnering en afsloot met: ’Dat was de laatste vakantie met mijn moeder.’ We hebben er een klein boekje van gemaakt. De bloedirritante meisjes uit groep acht penden snel en stiekem de allerlangste verhalen van iedereen (niemand mocht ze lezen). En als ik voorlas uit De gebroeders Leeuwenhart of Alleen op de wereld (kaarsje erbij, TL uit) viel soms alles even stil, in een uitzonderlijk moment van transcendentie.
Ik heb ze bij vlagen zo zien hunkeren.

(foto Chis van Houts, schoolschrijfschool van vorig jaar)