Niks aan de hand

Nog een keer mijn moeder. Omdat ze in het ziekenhuis lag. En er ook alweer uit, gelukkig.

Het was kantje boord, volgens de cardioloog. En extra tricky omdat mijn moeder op papier heeft staan dat ze geen operaties meer wil.

Coherent

‘Mama, dat was niet de afspraak,’  zeiden mijn zus en ik die allebei onze telefoon niet hadden gehoord en de nachtelijke wake gemist. We zaten lacherig van opluchting bij het bed van een alweer vrij coherent moedertje. Doodgaan met haar dochters aan weerskanten van haar bed, zo wil ze dat, we hebben het vaak genoeg van haar gehoord. Daar lag ik wel eens wakker van toen ik nog in Spanje woonde.
Maar nu heeft ze dus een nieuw medicijn gekregen dat heel goed werkt en ze is zelfs alweer thuis in de Flessenman.
Ik hield het hele weekend mijn beste vriendinnen op de hoogte, zij kennen mijn moeder ook al zo lang. De dingen die ik haar jarenlang kwalijk nam zijn eindelijk gesmolten, zei ik tegen hen. Zoals dat ik al zo lang haar moeder ben in plaats van andersom, of nouja op een bepaalde manier. Ik kan mijn moeder weer omhelzen en dat deed ik dit weekend nogal veel. Ik zei zelfs: ‘Als ze dood was gegaan, was het ook goed geweest.’ Zo denkt mijn moeder er zelf ook over, dat zegt ze al jaren. Maar ze is weer opgekrabbeld, alles is goed. We gingen weer over tot de orde van de dag, niks aan de hand.
Alleen maar dat je wereld even stil stond.

(foto van vier jaar geleden)