De polonaise van het geluk

You can get it if you really want, zongen wij van the young people’s group vroeger, het was een van de lijfliederen van de sekteachtige groepering waar mijn ouders een tijdje bij zaten. We dansten er een polonaise van het geluk bij op de wilde feesten: succes was maakbaar en saaie levens voor losers.
Het was een parallelle wereld, een soort perron 9 3/4 van het dagelijks bestaan.

Hofje

Net zoiets als het hofje waarheen we dit weekend onze vriendin hielpen verhuizen. Je rijdt door een vrij sfeerloos nieuwbouwgebied van grote gebouwen, ziekenhuizen, parkeerterreinen en drukke stadswegen. En dan ineens is er een klein deurtje en achter dat deurtje ligt een verrassend groot historisch hofje. Groen en schattig, vol verhalen, alsof de tijd er is vertraagd.
Ik zat daar even voor de deur, alsof het mijn hofje was. Een weekendhofje waarin ik geen huishouden had, mijn werk opzij was geschoven en er geen zorgen waren over het betalen van de Amsterdamse huur en andere prozaïsche brokstukken van het bestaan. Gewoon alleen maar even ZIJN, in gezelschap van lieve vrienden en met vier hoge muren eromheen. Heel licht voelde dat, en makkelijk. Zulke hofjes bestaan dus gewoon.
Ik ga er alleen niet meer de polonaise voor dansen.