Nothing left to lose

Een van mijn eerste herinneringen. Er stopt een volgeladen busje voor de deur bij mijn hippieachtige ouders. Eruit stapt een vrouw met (in mijn herinnering) wild krullend haar. Ze is helemaal uit Engeland of misschien wel Amerika komen rijden. ‘Hier ben ik dan,’  zegt ze en ze spreidt haar armen uit naar het busje. ‘Met alles wat ik bezit op deze wereld.’ De bewondering van mijn ouders stroomt ook door mij. Dus zo ziet vrijheid eruit!

Je hebt verzamelaars en zen masters. Ik ben dat laatste, maar ook een beetje noodgedwongen.

Verzamelaar

J. is een verzamelaar. Die woont al zo ongeveer zijn hele leven in een pittoresk huisje in De Pijp. Dat huisje staat helemaal vol met spulletjes. Kastenvol dvd’s en boeken, stapels archieven en de meest uiteenlopende verzamelingen van cultobjecten (denk gezellige beeldjes van Frankenstein, skeletten, een masker van Scream). En dan heeft hij ook nog een zolder vol met dozen. J. is sinds ik hem ken al dingen aan het weggooien, maar ik zie ook stapels groeien. Alleen al de boeken die hij koopt en niet gelezen krijgt.
Ik dacht daaraan toen ik vanmorgen heel vroeg wakker werd en de doos boeken zag staan die deze week vanuit het exhuis werden nabezorgd. De helft daarvan bestond uit boeken van mijzelf. Om precies te zijn: van een door mij opgekocht partijtje van mijn twee minst geslaagde boeken. Het kostte een kort moment van barenspijn maar toen zette ik ze klaar om weg te gooien. Wie wil die ouwe boeken lezen, zelfs door mij afgedankt inmiddels? Niemand toch?

Overzichtelijk

Het is heerlijk overzichtelijk leven voor een chaoot als ik. Alles wat ik in huis heb wordt gebruikt, wat you see is wat you get. Ik heb geen kasten, geen opslag. Eerst was dat de zolder maar die is al vrij snel omgebouwd tot logeerkamer voor de oudste, dus we deden de troep weg.
En zoveel was dat niet eens. Als je zo vaak verhuist en ondertussen ook nog jaren in een Landrover woont, leer je wel weggooien. Mijn persoonlijke archief bestaat uit een paar fotoboeken, en twee dozen persoonlijke briefjes en tekeningen van de kinderen – en een handvol van mijzelf (mijn poesiealbum en twee dagboeken). Een paar dierbare babykleertjes. En verder helemaal niks. Geen diploma’s, geen wiegje, geen bewijzen van de plekken waar ik werkte.
Zelfs mijn trouwjurk ben ik kwijtgeraakt ergens tijdens mijn laatste verhuizing.