Ik schreef laatst over spullen weggooien en hoe makkelijk dat is. Veel mensen dachten daar totaal anders over en vertelden hoe pijnlijk ze het vonden om dierbare voorwerpen weg te doen. Maar er is iets anders wat ik nog veel en veel moeilijker vind.
Ik ruik sigaren en mijn grootvader is bij me. Ik zie een moeder zeulen met een pasgeboren baby en ik weet alles weer: de overrompeling, de vermoeidheid, de hyperfocus. Ik hoor Earth Wind & Fire en ik dans weer met Mylou op een schoolfeest, met alle opwinding van dien. Een woord kan een geliefde terughalen, de smaak van kersen een heel land (Spanje). Dus nee, ik vergeet niks, daar heb ik geen spullen voor nodig.
Wc hokje
Mijn probleem is eerder dat de herinneringen trekken aan het nu, vooral als je er niet op bedacht bent. Ik heb totaal geen controle over de memory lane die door mijn brein kronkelt langs voorbije zaken en die ze me laat voelen met een kracht alsof het pas gisteren was. Ik denk soms dat ik daarom schrijf, omdat ik anders krankzinnig zou worden.
Het kwam deze keer door een droom. Je zou zeggen dat de nacht rust brengt, maar bij mij is het vaak een uitvergroting van mijn gedachten en overpeinzingen van de dag.
Dus we waren weer op wereldreis. Met de Landrover en met het gezin. We stonden op een perfecte plek, een beetje de zee van Tarifa meets de jungle van Ghana en Mozambique, zinderend, weids en alles groen met van die tropische wilde bloemen. Er was een open plek met warempel een wc-hokje (ik zei toch: de perfecte plek) en een paar andere reizigers. De kinderen waren aan het spelen, de man was een vuurtje aan het stoken om te koken. Ik was ongelooflijk gelukkig zoals je dat kunt zijn op een eindeloze wereldreis met je jonge gezin.
En dan zijn er dus mensen die wakker worden en denken: wat heerlijk, dat heb ik allemaal meegemaakt en daarna gewoon overgaan tot de orde van de dag. Zo opgeruimd wil ik ook denken maar het lukt me voor geen meter. Kan iemand me uitleggen hoe dat moet: al die herinneringen in duidelijke dozen deponeren, ergens op een verre zolder?
3 reacties op “Opruimen (deel 2)”
Erg mooi geschreven Anna!
Ik zou je herinneringen niet in een doos op zolder deponeren, maar juist koesteren, hoe zoet, zuur of verwarrend ze ook kunnen zijn.
Lieve Anna, mijn moeder (die jij ook goed kent!) vertelde mij ooit: elk verlies slaat een wond. Je kan pas verder als je om die hele wond gelopen hebt. Hoe groter de wond, hoe langer dat duurt. Als je om die wond gelopen hebt is er een litteken en dat gaat nooit meer weg, maar je kan wel weer door en vooruit. Ik moet eerlijk zeggen dat dit mij al vele malen geholpen heeft … je kan dit proces niet versnellen, je moet er doorheen om het af te kunnen sluiten. Liefs, Eva x (ps. Binnenkort weer een keer ontmoeten?)
Herinneringen om te koesteren…