Schoonmoeder werd 86 – hoewel ze zelf dacht dat ze 87 werd.
Ze dacht nog wel meer. Dat ze nog niet had verteld dat de jeugdvriend van haar man deze week was overleden, bijvoorbeeld. Op een gegeven moment ging ik het tellen. Ze begon er op de avond twaalf keer over. En elke keer zei ze trots dat die vriend indertijd zijn goedkeuring aan haar had gegeven.
Mantelzorg
Schoonmoeder is denk ik de uitvinder van de mantelzorg. Jarenlang zorgde ze voor diverse oude mensen in de straat. ‘Ik hoop dat als ik zelf oud ben, er dan ook iemand zich zo om mij bekommert,’ zei ze met enige regelmaat. Maar dat zei ze dan een beetje dreigend en ik dacht: o jee. Ik zag mezelf al opgescheept met een mopperig oud wijffie, klagend en zeurend. Dat nooit!
Ze heeft altijd gehoopt dat ik, na drie zoons, de rol van dochter wilde spelen, met haar wilde winkelen, haar misschien zelfs mama noemen. Ik heb dat allemaal nooit gedaan. Ik had mijn eigen moeder al, en mijn eigen interessante jonge leven waar schoonmoeder amper in paste. Een van de ergste blunders uit mijn leven heb ik ook bij haar gemaakt, lang geleden maar toch. Ik heb haar toen gecomplimenteerd met een setje spuuglelijke nieuwe kleren dat ze voor mij had klaargelegd ter beoordeling. ‘Die kleur zal je mooi staan,’ sprak ik ongeinteresseerd. Ze staarde me aan: ‘Ik heb je toch net uitgebreid verteld hoe ik dit voor het hoogbejaarde buurvrouwtje op de kop heb getikt?’ Vage excuses mompelend ben ik het huis uit gevlucht.
Lief
Ik ken haar nu zo’n 35 jaar en mijn bange toekomstvisioenen zijn niet uitgekomen. Integendeel. Schoonmoeder is nog nooit zo lief geweest. Zo herhaalde ze deze avond óók opnieuw en opnieuw hoe ze bofte met haar kinderen. En daarmee bedoelde ze ook mij – al doe ik nog steeds niet mee met de mantelzorg.
Ze wordt steeds kleiner en als je haar aait gaat ze onhoorbaar spinnen. Ik zag mijn eigen dochters – even oud als ik toen ik schoonmoeder leerde kennen- zo lief met haar zijn, en zelf omhelsde ik haar ook en dacht: tsjonge, was dat al die tijd nou zo moeilijk?
