Utopie

Ik heb een nieuwe guilty pleasure, het is een tv-serie, een docudrama.

Three wives one husband, heet het. Een jaar lang hebben ze gefilmd bij een strenge afsplitsing van de mormonen. Die wonen in de rotsen in het Wilde Westen van Amerika en ze geloven dat God blij wordt als een man meer vrouwen heeft.

Worsteling

Eindeloos kan ik ernaar kijken. Je kan er van alles over oordelen, het is bizar en vrouwonvriendelijk en eigenlijk van God los. Maar ik voel voornamelijk ontroering. Dat rare subwereldje van overal blije kinderen, pa Ingalls in het kwadraat – en dat die dan heel veel ma Ingallsen heeft. Die vrouwen stuk voor stuk aan het worstelen met hun jaloezie. Want ja, dan ben je net bevallen en dan moet je man die avond gewoon weer bij een van de andere gezinnen slapen, wat toevallig aan de beurt is. Of dan ben je er net een beetje aan gewend om vrouw nummer drie te zijn en dan komt er ineens een vierde vrouw bij. Wat de serie zo fascinerend maakt, vind ik, is dat je die worsteling ook meemaakt. Je ziet die mensen vreselijk dapper doorploeteren vanuit de gedachte dat je lage gevoelens als jaloezie moet overwinnen, omdat liefde ondeelbaar en oneindig is.

Altijd en eeuwig

Als ik ooit een zomergast zou zijn, zou ik eindeloos veel fragmenten van sekten laten zien, het thema gaat me nooit vervelen. Ik herken die blijheid, dat rotsvaste geloof in iets raars, en tot aan de dag van vandaag weet ik niet of dat nou een nepblijheid is en een nepgeloof. We doen allemaal verschrikkelijk ons best, zoiets.
En wat betreft die jaloezie. Er is een heel mooi liedje van Frans Mulder met in het refrein de zinnen ‘… en (ik moet) mezelf genezen, van mijn jaloezie, en mijzelf genezen van de utopie, van het altijd en eeuwig hand in hand samen zijn, het eeuwig samen zijn…’  Dat klinkt mooi en waar. Maar doe het maar ‘s. 

(en dit staat onder de brug bij mijn huis)