Kleef aan

Het begon met 1 persoon. Dunya die zo graag eens wat langer in de bossen van Texel wilde zijn.

Vorige zomer was ze daar voor het eerst. Ze rende zo blij door het bos dat ik zei: ‘Volgend jaar gaan we daarheen op vakantie.’  Dus, maanden geleden alweer, huurde ik zo’n vakantiehuisje bij het bos. Twee slaapkamers, groot grasveld, elf dagen. Ik zag ons daar prima samen een beetje fietsen, lezen, wandelen, uitstapjes maken.

Tent

‘Mogen er ook vriendinnen langskomen?’ vroeg ze op een gegeven moment. ‘Prima,’ zei ik, het was tenslotte haar vakantie. En ze heeft allerliefste vriendinnen, ik heb ze graag om me heen. Niet veel later was het plan veranderd in: de vijf beste vriendinnen van Dunya gaan mee naar Texel.’ Beetje passen en meten met zo’n huisje, maar moet kunnen, toch? Bovendien had een van de moeders een tent voor zes personen, die zouden we op het grasveld makkelijk kunnen neerzetten. ‘Kom je ook even langs?’ vroeg ik aan de middelste dochter met de drukste agenda. ‘Gezellig,’ zei ze. Dus die komt een nacht of twee met vrienden. ‘Wat leuk!’ liet de oudste dochter vanuit China weten. ‘Ik kom rond die tijd weer in Nederland, ik reis meteen door naar Texel. Met Laurita.’
Een vriendin van Chaia appte of ze ook  twee nachten met haar vriend mocht komen, ik rekende uit dat er dan net weer ruimte was in de tent. Ook omdat mijn zus – hoe heerlijk- inmiddels had voorgesteld twee nachten te komen logeren met haar twee zonen. ‘Zal ik ook even overkomen?’ vroeg intussen mijn beste vriendin.

Pannen

We vetrekken dus zo en ik neem als een goede herbergierster grote pannen mee, en extra slaapzakken. De fietsen zijn al gehuurd en staan bij de boot op ons te wachten. Ook hebben we heel veel spelletjes en boeken, dus dat komt allemaal meer dan goed, zelfs als het regent. Het enige waar ik een beetje mee zit, is dat het dus eigenlijk een huisje voor vier personen is. De verhuurder zit ergens anders, geen slapende honden enzovoort, dus ik gok dat het wel los gaat lopen. Toch?