La vida sigue

San Sebastian moet de grand final van de vakantie worden.

Maar als we er aankomen begint net de Spaanse orkaanwind te waaien, de wind die regen brengt. Overal vliegen mensen in bikini van het strand af door de straten. En die straten puilen al zo uit met lange files en opstoppingen: juist vandaag zijn de jaarlijkse feesten van de maagd begonnen.

Rijk

En dat terwijl we dezelfde ochtend nog in totale eenzaamheid hoog door de bergen liepen. En ik tegen het vrouwtje van ons heerlijke huisje zei dat ik het zo jammer vond om bij haar en haar homemade ontbijtjes weg te gaan. ‘Ik vind het ook jammer,’ zei ze. Om er monter aan toe te voegen: ‘Pero la vida sigue.’ Het leven gaat door.
En hoe. In Guernika speelt een gehandicapte gitarist de Canon in D van Pachelbel. Precies zoals ik het het mooist vind, pizzicato. ‘De muziek van de sekte,’ zeg ik tegen J. ‘Laten we dan maar snel doorlopen,’ zegt hij maar ik vertel, zachtjes mee wiegend, hoe op deze klanken iedereen de oceaan in liep, het is de scene uit begin van mijn boek. Ik moet wel meezingen, ik weet alles nog, de verwondering, de extase, hoe blij ik toen was ‘Je hoeft niet van alles uit het verleden afscheid te nemen,’ zeg ik. Dat ik een rijk leven heb, zegt J.

En dat rijke leven beweegt heen en terug. Van de villa in de bergen naar de kleinste pensionkamer ooit – maar ook de enige die nog vrij is in hartje San Sebastian, weer eentje zonder raam. Maar buiten in het donker barsten nu echt de feesten los, weer of geen weer, met openluchtconcerten, meer mensen dan in Amsterdam op koningsdag –  en met het grootste vuurwerk dat ik ooit zag. De barretjes ontploffen van de mensen, de tapas hoog opgetast. Tot vijf uur gaat dit nonstop zo door, weet de pensionhoudster. En dan is er eigenlijk maar een ding dat je kunt doen: je gooit je erin.